Lofzang op imperfectie

Vorig jaar op een regenachtige vrijdag eind december pakte ik op de valreep een Uber naar de Kamer van Koophandel met een vier maanden oude baby op mn borst om me in te schrijven als ondernemer.

Na onze wereldreis raakte ik onverwachts zwanger. Door de groeiende baby in mijn buik voelde ik me enorm geaard en zelfverzekerd. Een onverwachtse meevaller van Moeder Natuur. Zijdelings deed ik al veel acquisitie voor ons trainingsbureau Harbers en Van Goethem wat ik een half jaar ervoor was gestart met mijn compagnon Marjolijn. Waarom begon ik niet helemaal voor mezelf?

Tegen alle adviezen in besloot ik mijn contract bij Tappan niet te laten verlengen. Met een kleine zwangerschapsuitkering en een beetje spaargeld ging ik de zomer in. Het voelde heerlijk, al deze tijd en ruimte voor de baby. Ik kreeg enorm veel creatieve energie in deze laatste fase. En alhoewel Elias 15 dagen te laat was en de bevalling moest worden opgewekt was het de mooiste dag van mijn leven. Ja, echt waar, dat kan ook. Een combinatie van geluk en yoga denk ik.

Als Elias en Thijs ’s nachts sliepen kon ik er het meest van genieten. Als ik hem vanaf een afstandje naast ons zag liggen kon ik de liefde voor hem voelen in plaats van erin te verdrinken. Hou zou dat voor mijn eigen moeder zijn geweest? Dat nieuwe mengsel van liefde en gevangenschap, dat niet alleen komt door slaapgebrek maar vooral door een overbelasting van hart en hersenen. Voortdurend moeten weten waar hij is, wat -ie nodig heeft. Inschatten welke gevaren er moeten worden geëlimineerd.

Ik had het langer thuis blijven geromantiseerd.

Drie maanden verlof vond ik veel te snel voor opvang en separatie dus besloot ik er zeven van te maken. Dat was immers de vrijheid van het ondernemerschap, niemand anders dan ikzelf bepaalde wanneer ik weer aan de slag ging. Gelukkig vroeg Carolien of ik een training wilde verzorgen aan zestig man voor de gemeente Den-Haag. Feitelijk mijn eerste opdracht als zelfstandige. Het ging uitstekend.

Omdat ik niet kon kolven (na een ervaring bij de gemeente Hilversum waarbij ik diep weggestopt in een kelder moest afpompen in tien minuten tussen twee vergaderingen in) stond Thijs met draaiende motor te wachten buiten. Ik zag twee kerels tijdens de training al besmuikt opmerkingen maken over mijn enorme voorgevel. Hoewel verstopt in pads en ruimvallend overhemd was het indrukwekkend. Oh de horror dat ik voor die groep zou staan met natte plekken.

Januari vorig jaar zat ik op mijn verjaardag bij de huisarts met twee ontstoken ogen. Oververmoeid was de conclusie. Ik moest gaan werken met schema’s. De nachten afwisselen met de man. Borstvoeding afbouwen. Zorgen voor een oppas en tijd nemen voor mezelf. Woedend was ik op deze vivapraat van de huisarts. Wie was hij om mij, supermoeder, te vertellen hoe ik het moest doen. God, wat was ik eigenwijs.

Gelukkig startten de eerste trainingen. We dachten dat we ons trainingsbureau er wel even naast deden. Nou, we kwamen van een koude kermis thuis. 2020 was voor ons een jaar met een bijzonder steile leercurve. To put it mildly.

April. Elias startte bij de opvang. Het zag er zonnig uit. Tot de lockdown. Alles werd afgezegd. Tozo aanvragen. Thijs knalde eruit. Er was een strijd gaande op zijn werk die ging over rechten en plichten. Want alhoewel ouderschapsverlof een recht is werd daar niet zo mee omgegaan. Vanwege een verplichte bouwvak had hij alleen de kraamweek vrij na de komst van onze zoon. Dat was zwaar voor ons beiden en uiteindelijk te zwaar voor hem.

Gelukkig trok Masha me vaak aan m’n jas om buiten te gaan fietsen. Thijs kwam tot rust aan zee. Het fietsen bleek precies wat ik nodig had. Op langere tochten had ik de tijd en ruimte om klanten terug te bellen en ideeën op te doen. Driekwart van mijn en onze opdrachten heb ik tijdens racefietsen binnen gehaald. Dat is mijn businesstip, sportend werven.

Lot bracht me in de positie van een baan toen er echt niets meer in het verschiet lag. Ruben gaf me de nodige verantwoordelijkheidsvakanties (dat is tevens mijn voornemen voor 2021) Met Alice belde ik doorlopend over alles en niets. En Nina en Mashya stonden voor de deur met een tas vol wijn en eten toen het even teveel werd. 2020 was het jaar dat ik het niet alleen kon maar ook niet alleen hoefde te doen.

Na de lockdown vertrokken we naar Arnhem. En alhoewel het wonen hier royaal is en de natuur prachtig valt deze nieuwe lockdown me zwaar. De somberheid is een beetje in m’n systeem gaan zitten. Was corona eerst nog een welkome pauze, nu is het een blijvende realiteit. Ik vind het soms eenzaam en beklemmend en het maakt me weemoedig.

Al die rijke mensen die thuis zitten in hun gezellige huizen met lichtjes. Ok, die hebben het misschien ook zwaar met thuiswerken en thuisonderwijs. Maar dan zie ik de postbezorgers en het zorgpersoneel. Het doet me denken aan die film ‘ Sorry, we missed you.’ Vette aanrader trouwens. Het leven en de lasten zijn ongelijk verdeeld. En ik weet dat daar mijn uitdaging ligt, om de lichtvoetigheid zonder schuldgevoel ook te omarmen. Moeilijk vind ik dat.

Toch gloort er licht aan het einde van de tunnel. Er komen vaccins. Buren nodigen je uit voor een borrel. Je krijgt een brief van iemand die je lang niet hebt gesproken. Het gaat met horten en stoten. Ik verplicht mezelf om de spirit erin te houden en er het beste van te maken. Want ik weet- het was en is voor iedereen enorm zwaar. Mensen die hun inkomen zagen wegvallen. Iedereen die zelf ziek is geweest.

2021 belooft in veel opzichten een nieuw jaar te worden. Ik hoop dat het voor iedereen normaler wordt om niet alleen je highs maar ook je lows te delen. Uiteindelijk is verbinding waar het om draait. Ik hoefde het niet alleen te doen en daarvoor wil ik je bedanken. //

(Foto van afgelopen week; afsluitende sessie met kamerlid en persvoorlichters van het Rijk over het belang en de dillema’s van een transparante overheid: de toeslagenaffaire. jaja.. er is nog zoveel te doen)