Wie is het niet
Die jouw verdriet
Mag zien
Het betonnen blok
Wat je hart uiteen rijdt
En je gezicht vasthoudt
Onder je grimas
Breek je in stukken
Maar het mag niet
Sterk moet je zijn
Als het pijn doet
Dat heb je geleerd
Wie toegeeft eindigt buiten op straat
Na jaren vol zelfhaat
en geknakte dromen
Was er leven uit je voortgekomen
Net toen je dacht dat je geluk aan kon raken
Verdween weer wat er juist zo mocht zijn
Wat overblijft is onuitsprekelijke pijn
